In Pantserkruiser Potemkin (vernoemd naar de gelijknamige film uit 1925 van Sergei Eisenstein) wekt het Raf met de stille absurditeit van Beckett de Sovjet-Unie van 1948 terug tot leven, een metafoor voor ons eigen systeem en onze eigen maatschappelijke situatie: er moet iets veranderen, maar niemand weet hoe, niemand weet wanneer: we wachten.

In deze voorstelling is de dictatuur een soundtrack, een portret, een bloemstuk. Ze is niet meer dan een decor en ademt daarom overal. Er gebeurt zo goed als niets, en zo worden de details vanzelf zo surreëel als een Roy Andersson film. De enige keer dat ze hun mond opentrekken is om over Stalin moppen te tappen. Zo miezerig hun bestaantje, zo zwaar hun bulderlach. Is het een revolutie tegen zoveel stille gehoorzaamheid, een oproep aan de zaal?”

Wat in eerste instantie enkel lijkt op ‘de wachtende mens’,

blijkt plots de wrange kille hedendaagse werkelijkheid.

Concept, tekst en spel: Andy Van Kerschaver, Reynout Dekimpe, Femke Stallaert en Evelien Van de Maele Dramaturgisch advies: Peter Anthonissen Coaching: Thomas Bellinck Productie: i.s.m. Eigen Kweek Vlaams-Brabant en 30CC Leuven Uitvoerend producent: Kultuurfaktorij Monty